Η στιγμή

Το γατί πέθανε στο αυτοκίνητο πριν προλάβω να φτάσω στον κτηνίατρο. Θα πέθαινε ούτως ή άλλως και κακώς προσπάθησα.Έπρεπε να το αφήσω εκεί να το αποτελειώσουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Γιατί να χαλάσω τη μέρα μου;
Το άκουσα όταν άφησε την τελευταία του ανάσα. Δυνάμωσα τη μουσική και άρχισα να ψάχνω ευχάριστες σκέψεις. Έπρεπε κάπως να ισορροπήσω την κατάσταση.
Βέβαια απαιτείται μεγάλη δόση αναισθησίας για να ξεγελάσεις τέτοιες στιγμές που από ότι φαίνεται δεν διαθέτω, ακόμα τουλάχιστον.

Εκείνη η τελευταία ανάσα του γατιού ταυτίστηκε με την δική μου. Με εκείνη τη βαθιά ανάσα που πήρα όταν μπήκα στο χειρουργείο πέρυσι τέτοιο καιρό και που τόσο περίτεχνα έχω απωθήσει.
Όταν θα άνοιγαν τα μάτια μου θα είχε ήδη βγει το αποτέλεσμα της ταχείας βιοψίας το οποίο θα καθόριζε την τροπή της επέμβασης.
Παρακαλούσα με όσο θάρρος μου είχε απομείνει να μην ξυπνήσω αν ήταν θετικό.
Καλύτερα ένα ακαριαίο χτύπημα παρά να ζήσω έστω ένα λεπτό όπως αυτό το γατί, στην αγωνία και στον πόνο, βουτηγμένη στην αβέβαιη έκβαση. (σας το λέω ότι είμαι faux γενναία αλλά δεν με πιστεύετε)

Ήμουν αρκετές ώρες ζαλισμένη από τη νάρκωση. Δεν θυμάμαι τις μετεγχειριτκές λεπτομέρειες, παρα μόνο ότι το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό και την πρώτη αντίδραση.
Ένα χαμογελαστό smile στο κινητό.
Και τις φατσούλες από αμυγδαλόψυχα με τις μάσκες ομορφιάς πάνω στο κομοδίνο.
Όσοι αγαπάω ήταν εκεί, ούτε ένας δεν έλειψε.

Στιγμή, σε ξεγελασα