Το περιβάλλον ήταν ακατάλληλο για το σκύλο μου και προτίμησα να τον αφήσω πίσω παρά να ρισκάρω την εσπευσμένη επιστροφή μου από ανακοπή.
Ο μεγάλος μου φόβος είναι να μην τον χάσω.
Η πιθανότητα αυτή αυξάνεται, ειδικά σε ένα νέο περιβάλλον με καινούργια ερεθίσματα και μυρωδιές, δεδομένου ότι δεν με ακούει πάντα όταν είναι ελεύθερος.
Φτάνοντας στο σπίτι και τακτοποιώντας τα πράγματα, έψαχνα να βρω που θα κρύβω τα παπούτσια μου.
Είναι μια συνήθεια που απέκτησα τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας του τετράποδου, και το κάνω ασυνείδητα πια.
Το τετράποδο βέβαια δεν καταστρέφει παπούτσια και παντόφλες με το ρυθμό που το έκανε τον πρώτο χρόνο της ζωής του ( δηλαδή κάθε εβδομάδα).
Υπάρχει περίπτωση όμως να τα κρύψει ή να φάει κάνα κορδόνι.
Συνήθως το κάνει όταν θέλει να μου τραβήξει την προσοχή για τον οποιαδήποτε λόγο ή όταν φτάνει η ώρα της βραδινής βόλτας.
Στο σπίτι μου για κάθε ενδεχόμενο δεν υπάρχουν παπούτσια και παντόφλες σε εμφανές σημείο. Όταν καμιά φορά φοράω παντόφλες τις κρύβω πίσω από την τηλεόραση.
Ψάχνοντας μια κρυψώνα συνειδητοποίησα ότι το τετράποδο δεν ήταν μαζί μου, άρα μπορούσα να αφήσω παπούτσια και παντόφλες στο πάτωμα.
Τα πρωινά που ξυπνούσα ήταν μια έκπληξη.
Τα παπούτσια ήταν στη θέση τους και μάλιστα ακέραια!
Οι φετινές διακοπές ήταν και για αυτά ανέμελες.
Θύμισαν εφηβικά καλοκαίρια, τότε που ξυπνούσαμε ακέραιοι, χωρίς να κρυβόμαστε, χωρίς σημάδια από δαγκωνιές.
Υ.γ Ο σκύλος μου χρειάζεται επανεκπαίδευση.
