το ρολόι

Όταν πρωτοείδα το ρολόι παρουσίας προσωπικού το φαντάστηκα στα δόντια ενός καρχαρία.
Ένιωσα ότι ήταν η αρχή μιας σειράς αλλαγών που πράγματι επακολούθησαν στην εταιρεία, αλλάζοντας αρκετά έως πάρα πολύ τις εργασιακές μας συνθήκες. 

Σκέφτηκα ότι θα το συνηθίσω, άλλωστε τι επιλογή είχα;
Πέντε μήνες όμως μετά, όχι μόνο δεν το έχω συνηθίσει αλλά η σχέση μας πηγαίνει  από το κακό στο χερότερο. 
Μόνο 27 μέρες μέσα σε αυτό το διάστημα έχω χτυπήσει κάρτα στην ώρα μου. Τις υπόλοιπες καθυστερώ από δέκα λεπτά έως μισή ώρα.  Όσες φορές δε αποφάσισα πεισματικά ότι αύριο θα είμαι στην ώρα μου, άργησα τουλάχιστον τρία τέταρτα (τέρμα οι στόχοι).

Προσπαθώ να το ερμηνεύσω λογικά αλλά δεν ερμηνεύεται και θα αρχίσω να πιστεύω σε παραφυσικά φαινόμενα.
Ελάχιστες φορές δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ το χρόνο μου με συνέπεια και αυτό σε περιόδους που είχα αναλάβει πολλές υποχρεώσεις.
Ξυπνάω νωρίς. Θα έλεγα νωρίτερα από ότι χρειάζεται γιατί μ’ αρέσει περισσότερο και όχι για να προλάβω. Έχω όλο το χρόνο στη διάθεση μου να είμαι στην ώρα μου και νωρίτερα μάλιστα. Αλλά δεν...

Τον πρώτο καιρό έλεγα ότι φταίει η δυσκολία προσαρμογής που έχω σε καταστάσεις που δεν αποδέχομαι. Πόσο μάλλον που το ρολόι ήταν επίδειξη δύναμης και τίποτα περισσότερο.
Πολύ αργεί όμως αυτή η προσαρμογή και κάθε μήνα αφαιρούνται από το μισθό μου τα δεκάλεπτα, τέταρτα και ούτω καθεξής.                                                                                                               
Περνάω δίπλα από το ρολόι και το κοιτάω λίγο περίεργα.
Μια σταλιά πραγματάκι μου πήρε τον έλεγχο. Εγινα ασυνεπής.

Ελπίζω να το ξορκίσω με το ποστάκι ειδάλλως θα αρχίσω να αναζητώ ερμηνείες σε γυάλινες σφαίρες, τραπουλόχαρτα ή στην ψυχιατρική.