20 Μαΐου 2011

δεν μπορεί



Χαζεύω στο δίκτυο παρέα με ένα φλιτζάνι καφέ.
Είναι μια διαδικασία το πρωινό ξύπνημα μέχρι να ανοίξω τα μάτια μου για να βγάλω το σκύλο βόλτα και να μαγειρέψω, όταν μαγειρεύω. Ευτυχώς υπάρχει η γιαγιά  (μάνα κουράγιο) γιατί προκόψανε αν περιμένουν καθημερινό μαγείρεμα από μένα σε αυτό το σπίτι.
Και δις ευτυχώς που τα παιδιά μου έχουν αποδεχτεί τις ιδιορρυθμίες μου και δεν διαμαρτύρονται. Τι να κάνουνε και αυτά που η μαμά τους προέκυψε ελαφρώς  δυσπροσάρμοστη στα παραδοσιακά οικογενειακά στερεότυπα.

Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική η φοίτηση σε σχολή γονέων πριν όμως γίνουμε γονείς και μάλιστα με αυστηρές εξετάσεις εισαγωγής.  Βέβαια ένα πτυχίο δεν είναι αρκετό για να εξασφαλίσει την επαγγελματική επιτυχία, ακόμα και αν ο φοιτητής έχει αποφοιτήσει με άριστα.

Δεν τολμάω να σκεφτώ αν θα είχα πετύχει στις εξετάσεις ή με τη βαθμό θα είχα αποφοιτήσει. Θέλω τουλάχιστον να ελπίζω  ότι κάτι θα είχα διδαχτεί είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση. Ίσως να μην είχα αποκτήσει παιδιά ή ίσως, ίσως. Θα έρθει η στιγμή που θα μάθω, θα μου κάνουν την κριτική τους. Ουδείς γονιός γλύτωσε από αυτό. 

Ο γείτονας μου τι σκέφτεται όταν βρίζει τα παιδιά του, ειδικά την μεγάλη. Μια έφηβη 17 χρονών, ένα πολύ γλυκό και ευγενικό κορίτσι και πολύ καλή μαθήτρια. Νταντεύει τα δύο μικρότερα αδέλφια της και ανέχεται τη μάνα της που είναι 38 χρονών και φαίνεται 58, γιατί για αλλού κίνησε αλλά αλλού η ζωή την πήγε.

Χθες το κορίτσι γύρισε έντεκα παρά αντί 10 αν κατάλαβα καλά.  Ο πατέρας άρχισε να ουρλιάζει και να την βρίζει  τσούλα και άχρηστη. Ποια λογική και ποιές ηθικές αξίες υπηρετείς βρε ηλίθιε ξεσπώντας με αυτόν τον τρόπο στα παιδιά σου και στη γυναίκα σου. Η τελευταία βέβαια το επέλεξε μόνο και μόνο που ανέχεται αυτή την κατάσταση και δεν αντιδρά.
Μια φορά μου ζήτησε συγνώμη αν μας ενόχλησαν με τις φωνές τους . Ε, παιδιά τώρα, μου είπε καταλαβαίνεις. Όχι δεν καταλαβαίνω της απάντησα και αν οφείλεις μία συγνώμη , την οφείλεις στα παιδιά σου.
Από τότε όποτε με βλέπει μου λέει με το ζόρι μία καλημέρα. Ξύδι.

Η φωτογραφία είναι από το lifo. Ο συντάκτης την τιτλοφόρησε: Δεν μπορεί η φύση να είναι τόσο τέλεια. Όχι, δεν μπορεί.

 [Αμμόλοφος που βάφτηκε πορτοκαλί απ' τον πρωινό ήλιο και μπροστά αυτά τα καταπληκτικά δέντρα]
Photograph by Frans Lanting

5 σχόλια:

  1. Πολυ καλα εκανες και την ειπες στη 'μανα' και ειλικρινα σε παρακαλω αν ακουσεις τιποτα κλαμματα των παιδιων τους στειλε την αστυνομια, επειδη δεν ξερεις καμμια φορα σε τι καταστασεις μπορει να εχουν πεσει καποια παιδια, ισως ετσι τα βοηθησεις.(Kαταλαβαινεις τι εννοω, διαβαζοντας το σημερινη μου αναρτηση).

    Φιλια, nefeli μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μάλιστα. Το να φέρεις ένα παιδί στο κόσμο είναι ένα από τα σπουδαιότερα πράγματα. Μα οι περισσότεροι το βλέπουν μάλλον ως παιχνίδι, οπότε δίχως ευθύνη, ή ακόμη χειρότερα κάποιοι ως αγγαρεία. Και κάνουν αβέρτα, δίχως να σκέφτονται. Και μετά τους φταίνε αυτά, για το ανεγκέφαλο κεφάλι τους. Δεν ξέρω αν διδάσκεται αυτό.. αν θα είχε νόημα η 'σχολή γονέων'..

    Δεν κάνουν όλοι για γονείς. Πρέπει να έχεις αγάπη, ανοχή και υπομονή και να μπορείς να μεταδώσεις στο παιδί σου τις ανθρωπιστικές αξίες, το πιο σημαντικό σε αυτό το κόσμο πράγμα είναι η οικογένεια. Σε αυτή στηρίζεται η κοινωνία, αυτή πρωτογεννά τη παιδεία. Από το "σπίτι" σου πέρνεις τις πρώτες αρχές. Αλλά για να τα δώσεις πρέπει να τα έχεις πάρει..

    Αυτά ως απάντηση στο "ελαφρώς δυσπροσάρμοστη στα παραδοσιακά οικογενειακά στερεότυπα". Δεν κρίνεται η αγάπη στο αν θα μαγειρέψεις, :) -εντάξει και αυτό το έκανες όταν χρειαζόνταν και είναι όμορφο- αλλά αλλού είναι τα πιο σημαντικά. Τα παιδιά σου ξέρουν. Καλό Σουκου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν εχει πέσει στην αντίληψη μου οτι τα κακοποιεί σωματικά. Τα κακοποιει ομως ψυχολογικά:(
    Μεγαλώνουν με αυτό, θα επηρεάσει τη ζωή τους ισως την καθορίσει κιολας. Μερικά τραύματα ποτε δεν επουλώνονται.
    Καταλαβαίνω Ελβα πολύ καλά, δυστυχώς. Κλεινουμε τα μάτια μερικες φορές γιατι υποτίθεται ότι δεν μας αφορά τι συμβαίνει πισω απο την πορτα του αλλου, αλλά δεν θελουμε να καταλάβουμε οτι μερικες φορές συμμετεχουμε σε ενα εγκλημα με την σιωπή μας.

    Είναι το σπουδαιότερο επάγγελμα και ίσως να μην διδάσκεται.Δεν ξέρω, αυτολογοκρίνομαι καθημερινά σχεδόν.
    Συμφωνώ Road ότι δεν κάνουμε όλοι για γονείς μόνο που το ανακαλύπτουμε εκ των υστέρων ακόμα και οσοι έχουν/εχουμε τις καλύτερες προθέσεις.

    Εξαρτάται και απο τις εκάστοτε συνθηκες που δυστυχώς δεν μπορούμε να τις υπολογίσουμε, όσα δεδομένα να λάβουμε υπόψην μας.

    Μαλλον μαθαίνουμε και εμεις καθώς μεγαλώνουμε τα παιδιά.
    Καλό ΣΚ και σε σένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι θέμα "παιδείας"...όχι πτυχίων, όχι διδακτορικών..."πτυχίων" ζωής. Πώς μεγαλώνεις, πώς γαλουχήθηκες, τί εικόνες λαμβάνεις. Δεν υποστηρίζω πως είμαι η ΤΕΛΕΙΑ μάνα και έχω αρκετές ανασφάλειες και ενοχές πολλές φορές απέναντι στα παιδιά μου...προσπαθώ, όμως, να βελτιώνομαι, να διορθώνω τα λάθη που τυχόν κάνω, να κρατάω το "πάνω χέρι" στη σχέση μου μαζί τους για να υπάρχει ισορροπία. Δε θέλω να είμαι "φίλη" τους. Δε θέλω να με βλέπουν έτσι. Ο γονιός είναι γονιός και ο φίλος φίλος. 13 χρόνια τώρα είμαι σε έναν διαρκή αγώνα "βελτίωσης"...σε έναν διαρκή αγώνα "μάθησης" του τί θα πει να είσαι μάνα, να είσαι γονιός.
    Κάποιες φορές, νομίζω, τα καταφέρνω αρκετά καλά :))
    Όσο για τους γείτονες σου, τί να πω Νεφέλη μου, ας ψάξουν λίγο περισσότερο να βρουν τον εαυτό τους. Κρίμα, όχι γι' αυτούς, για το εφηβάκι...για τη ψυχούλα του, το μέσα του...

    Φιλιά και καλό Σ/Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Λένα και εγω πιστεύω ότι αλλο γονιός αλλο φίλος και χαίρομαι για αυτη την ταυτιση. Ακούω αρκετά συχνα οτι πρεπει να ειμαστε φίλοι με τα παιδιά μας.
    Μα τους φίλους τους θα τους επιλέξουν και μπορούμε να ειμαστε κοντά τους χωρις να αποποιηθούμε το ρόλο μας. Αλλωστε τα παιδιά εχουν ανάγκη να ειναι ξεκάθαροι οι ρόλοι και σταθεροι.

    Αυτή την ψυχούλα του σκεφτομαι και εγώ και τι θα κουβαλαει για ολη του τη ζωή.

    φιλιά, καλο ΣΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή