Κάτια

 
Σκαλίζει αναμνήσεις. Θυμάται τις τρέλες της εφηβείας.
Τις διακοπές στις Σπέτσες μόλις τελειώσαμε το λύκειο. Είχε γνωρίσει έναν Ιταλό και εξαφανίστηκε. Ψάχναμε  δύο μέρες να τη βρούμε. Επέστρεψε την τελευταία μέρα και μόλις την είδα, την έριξα στη θάλασσα. Τα λέει και γελάει. Διασκέδασε που ανησυχούσαμε.
Μιλάει για τη γέννηση του γιου της. Ήταν πολύ άσχημο μωρό και τον έλεγε mouse. Ακόμα τον λέει καμιά φορά και εκείνος θυμώνει.
Θυμήθηκε το βράδυ που η μητέρα μου την κατάβρεξε και δεν την άφησε να μπει στο σπίτι. Είσαστε κακό δίδυμο εσείς οι δύο, της είπε.

Την κοιτάω και προσπαθώ να μην σκύψω το κεφάλι, προσποιούμαι ότι την προσέχω.
Και εκείνη προσποιείται.
Θέλει να σηκωθεί. Ν' αρπάξει την αρρώστια από τα μαλλιά και να την κερδίσει, όπως έκανε όλη της τη ζωή, όμως την πρόλαβε.

Θα μου πεις αντίο?
Και εγώ που ποτέ μου δεν έμαθα να αποχαιρετώ αυτούς που χάνω, μουρμούρισα ένα ναι και έφυγα. Με σκυμμένο κεφάλι.