Μια γραμμή στο έδαφος με έντονο χρώμα, να τη βλέπω κάθε φόρα που πάω να την πατήσω, αλλά να είναι εμφανής και στους άλλους.
Όμως κατά πόσο μπορούν αυτές οι αποστάσεις να τηρούνται , απαράβατα, όσο καλή διάθεση και να έχουμε.
Τα συναισθήματά μας, οι επιθυμίες μας δεν είναι ένα καλοκουρδισμένο ρολόι.
Μεταβάλλονται, εξελίσσονται, διαφοροποιούνται και μαζί τους η γραμμή πλησιάζει ή απομακρύνεται.
Η μαεστρία είναι να είσαι πίσω από τη γραμμή, να μπορείς να την ακολουθείς και όχι εκείνη εσένα. Μια τακτική που θέλει πολλή εξάσκηση για να την πετύχεις, αναμφίβολα.
Τι γίνεται όμως αν δεν μπορείς πάντα να την ακολουθείς ή αν θελήσεις να την προσπεράσεις;
Καλημερα φιλη Nefeli :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοσο δικιο εχεις για τη...νοητή γραμμή που ορίζει τις αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων.Ομως οπως λες δεν ειναι παντα ευκολο να τηρουνται οι αποστασεις και εκει ειναι ακριβως το προβλημα των σχεσεων παντος ειδους, πιστευω. Ειναι δυσκολες αυτες οι λεπτες ισορροπιες και οταν και οι δυο πλευρες καταφερνουν να ισορροπουν σωστα τοτε η σχεση/ φιλια/γνωριμια ειναι ιδεατη! Αν, ομως, δεν, τοτε τι γινεται;
Θα ηθελα να ηξερα το μυστικο...Ενα ακομη
wishful thinking! :)
Φιλια!
Δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές, μόνο γκρίζες ζώνες, άλλοι τις αποφεύγουν, άλλοι πάνε και καρφώνουν τα σημαιάκια τους :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Ελβα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαλλον δεν υπάρχει συνταγή.
Ισως τελικά να είναι μία εμφυτη ικανότητα ή μια συνειδητή στάση ζωής.
Υπαρχουν βέβαια και ανθρωποι που το εχουν επιτύχει μετά απο προσπάθεια.
Εξαρτάται και από τις εκάστοτες συνθήκες πολλες φορές.
Οντως όμως ειναι δύσκολο θέμα και πολύ καθοριστικός παράγοντας των σχέσεων, κάθε ειδους.
Καλό βράδυ :)
Καλησπέρα Περαστικέ :)
Επιασες τα άκρα μου φαινεται.
Παρορμητικός ή αμετακίνητος;
Πολυ ωραια για τον κοσμο μας θα ηταν να βλεπαμε εναλλακτικα την γραμμη αυτη οχι σαν την πρεπουσα αποσταση αλλα σαν την ελευθερια μας.Μεχρι την γραμμη λοιπον να φτανει η ελευθερια μας και απο την αλλη μερια της να ειναι η ελευθερια του αλλου.Κανεις απο τους δυο να μην μπορει να περασει την γραμμη,κανεις να μην μπορει να καταπατησει την ελευθερια του αλλου,να σταματαει η δικη του εκει που αρχιζει του απεναντι.Τοτε δεν θα χρειαζοταν ποτε να ονομασουμε την γραμμη αυτη πρεπουσα αποσταση και σιγα σιγα θα εχανε το χρωμα της,απο κοκκινη θα γινοταν διαφανη,αορατη.Ουτοπικο,αλλα τι ομορφο μερος θα ηταν ο κοσμος μας για να ζει κανεις....
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Pastourma,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλώ για τις συναισθηματικες αποστάσεις και ιδιαίτερα για τις φορες εκεινες που μπορεί να θέλεις να πλησιασεις περισσοτερο.
Εσύ το εθεσες λιγο γενικότερα:)
Καλησπερα Νεφελη,εχεις απολυτο δικιο,παρασυρθηκα.Αν σκεφτεις βεβαια τι μας οδηγει να φτανουμε να κρατουμε τις συναισθηματικες αποστασεις τραβωντας την γραμμη που λες,αναρωτιεσαι,μηπως ειναι η επαναλαμβανομενη παραβιαση και ταλαιπωρια...κατα συρροη του συναισθηματικου μας κοσμου και οχι μονο? Εδω την πατησα και παρασυρθηκα αγαπητη Νεφελη.Εχω και'γω τον πονο μου... :-))
ΑπάντησηΔιαγραφή