Με καθηλώνει ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο σκύλος τον πόνο.
Στωικά, σιωπηλά και με αξιοπρέπεια.
Όσο πονεμένο να είναι το κορμί του, θα μιλήσει μόνο με το βλέμμα του.
Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω πόσο φλύαροι είμαστε εμείς οι άνθρωποι.
Ίσως για αυτό τελικά δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο πόνος δεν έχει μόνο δύο πόδια.
Δυστυχώς όταν έχεις τέσσερα πόδια, έχεις περισσότερα πόδια να πονέσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου φιλη nefeli
ΑπάντησηΔιαγραφήMoυ αρεσε η προοπτικη που βλεπεις τα πραγματα και θα περναω απο το blog, μια και εχουμε αρκετα κοινα εκτος απο τα ...μουσικα γουστα! ;)
Καλο σου σαβ/ko! :)
Γεια σου Ου,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι κανένα χέρι να απλώσεις
Καλώς ήρθες Elva νοτιότερα.
Σε ευχαριστώ.
Και μένα μαρέσει η δική σου:)