Πώς να σωπάσω μέσα μου

Πέρασα από το Σύνταγμα επιστρέφοντας απο την δουλειά. Τίποτα δεν θυμίζει τον ορυμαγδό των προηγούμενων δύο ημερών. Ο χώρος καθαρίστηκε, αρκετές σκηνές ξαναστήθηκαν και τα περισσότερα πανό είναι στη θέση τους.

Την ώρα που οι ματατζήδες, χθες το απόγευμα, προχώρησαν στην τελική εκκαθάριση της πλατείας, ως άλλος στρατός εισβολής, ήμασταν εγκλωβισμένοι στην Ερμού. Μας έριχναν χημικά από τρία διαφορετικά σημεία. Πρόλαβα όμως για λίγο, έστω με θολά μάτια να δω τους δω να αποτελειώνουν το έργο τους.

Οι μπαχαλάκιδες συνέχιζαν τον πετροπόλεμο με τους ματατζίδες ξηλώνοτας τα παρτέρια της Ερμού. Προχωρήσαμε προς τα κάτω να βρούμε λίγο καθαρό αέρα όταν έσκασε και άλλο χημικό δίπλα μας.
Είχα πια κουραστεί να παίζω τη γάτα με το ποντίκι δύο μέρες σε αυτό το παιχνίδι επιβολής δύναμης και εξουσίας. Η τελευταία ρίψη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της πίκρας και του θυμού, τόσο για το εφαρμοστικό, όσο και για όλα αυτά τα χημικά που αναίτια, άτιμα τρώγαμε δύο μέρες.
Γύρισα πίσω. Ήθελα να ανακατευτώ με τους μπαχαλάκιδες και να λάβω και εγώ μέρος στον πετροπόλεμο.

Η βία που ηθελε να γεννήσει βία.
Επί δύο μέρες είχαμε μπροστά μας συντεταγμένους ματατζήδες που διασκέδαζαν μαζί μας πετώντας χημικά και οβίδες κρότου λάμψης, ενώ τα δικά μας όπλα ήταν η μάσκα, το maalox και τα πόδια μας.
Και αυτά μας πρόδωσαν κάποια στιγμή με τα αμέτρητα χημικά που δεχτήκαμε. Φαντάσου αν δεν ήταν ληγμένα τα περισσότερα από αυτά, πόσο πιο γρήγορα θα μας είχαν "εκκαθαρίσει".

Με τραβήξανε και φύγαμε για να γλυτώσουμε από τη νέα ρίψη. Δεν ξέρω αν θα είχα ξηλώσει το παρτέρι ή όχι, τελικά. Το σκέφτομαι συνέχεια από χθες.