29 Ιανουαρίου 2011

Βινύλιο

Άνοιξε η πόρτα και τρεις ολόλευκες γάτες μπλέχτηκαν στα πόδια μου.
Είχα ακούσει για τις λευκές κυρίες του καθηγητή αλλά τόσο όμορφες γάτες, μάλλον δεν έχω ξαναδεί.
Η μία τέντωσε την ουρά της και πήδηξε σε μια παλιά ξύλινη συρταριέρα.
Την ακολούθησα με τα μάτια που στάθηκαν στον πίνακα, ακριβώς πάνω από το παλιό έπιπλο.
Μια νέα όμορφη γυναίκα με κοντά μαύρα μαλλιά, γαλάζιο φόρεμα κρατά ένα μικρό αγόρι από το χέρι, σε λευκό φόντο.

Γύρισα να τον ρωτήσω για τον δημιουργό, καθώς η υπογραφή δεν ήταν ευδιάκριτη και από το διπλανό δωμάτιο ακούω τη φωνή της Εlla Fitzgerald;  Ναι, δεν μπορεί  εκείνη είναι.
Ακούγεται το all the thinks you are
 
Ο ήχος όμως είναι λίγο διαφορετικός.
Mα και τι δεν είναι διαφορετικό σε αυτό το σπίτι!  Η μελωδία γρατζουνάει.

Με ρωτάει γιατί γελάω. Για τον ήχο, που ακούγεται σαν να είναι από βινύλιο, προφανώς κάνω λάθος. 




Όμως όχι δεν είχα κάνει, στο σαλόνι έπαιζε ένα πικάπ.

Ενιωσα ότι βρέθηκα σε άλλη εποχή. 

  


Το πικάπ έπαιξε πολλές ώρες και εκείνη η λευκή κυρία που τόσο επιδεικτικά με αγνόησε στην αρχή, τριβόταν και γουργούριζε στα πόδια μου.

2 σχόλια:

  1. Τι ωραίο... :) Αρκεί να έχεις τα μάτια να τα δεις..με αυτό το τρόπο.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο ήχος ανοιγει ή κλεινει τα ματια μου αρκετές φορές. Λειτουργεί καθοριστικά στη ζωή μου.
    Ενας ήχος που γραντζουνάει, σιγουρα δεν μου τα κρατά κλειστά.
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή