Απάθεια

Το μετάνιωσα που έκοψα τα μαλλιά μου κοντά. Θα περάσουν μήνες να γίνουν belle epoque.

Ένας φίλος με φωνάζει belle epoque , χαμογελώντας ζεστά. Τώρα όμως που θυμίζω αγόρι έχασα τα τρυφερά πειράγματα.

Τρίχες λοιπόν. Όπως το περιοδικό μόδας που αγόρασα αλλά που δεν κατάφερα να διαβάσω. Πάλι démodé θα είμαι. 

Ασχολούμαι με κάθε είδους τρίχες για να ξεγελάσω τον εαυτό μου που δεν μπορεί να ακολουθήσει τις εξελίξεις και την καθημερινότητα.

Κρατώ απασχολημένο το μυαλό μου δικαιολογώντας την απάθεια μου για την κρίση που καθορίζει τη ζωή μας. Η κρίση που εκτός από το εισόδημα μας συρρικνώνει τα συναισθήματα μας, την ηθική μας και ξέθαψε το κατοχικό κουστούμι του μαυραγορίτη. Μερικοί το φόρεσαν ήδη, άλλοι το προβάρουν.

Τερατογενέσεις και τερατοξυπνήματα. Πέφτω σε τοίχο όταν προσπαθώ να τα επεξεργαστώ.
Η απάθεια προφανώς κινητοποιήθηκε για να με προστατέψει από τους μώλωπες.

Είσαι και εσύ που αλλάζεις και με αυτό που ποθούσα δεν μοιάζεις.