Η κάρτα

Σήμερα ένας μαθητής της πρώτης Λυκείου μου χάρισε ένα βιβλίο και μία κάρτα, χειρόγραφη, με πολύ όμορφα γράμματα:

Τι θέλει ένα τετράποδο? 

Ένα δίποδο να το φροντίζει. 

Τι θέλει ένα δίποδο?

Μια γλυκιά κουβέντα :-)

Με θυμάται κάθε χρόνο τα τρία τελευταία.

Ήμουν στον κτηνίατρο όταν είχε έρθει η μητέρα του να αφήσει το κουτάβι που είχε βρει ο μικρός στο δρόμο.

Το ζευγάρι μόλις είχε χωρίσει, είχε πολλά στο κεφάλι της, δεν ήθελε ζώα, δεν την έφταναν τα χρήματα. Ο κτηνίατρος προσπαθούσε να την αποτρέψει. Θα αναλάμβανε όλα τα εμβόλια δωρεάν.

Εκείνη όμως ήταν ανένδοτη, δεν μπορούσε τη βρωμιά σπίτι της. 

Της πρότεινα μερικούς τρόπους για να διευκολυνθεί η συγκατοίκηση τους, αλλά  δεν ήθελε να υπάρχουν λύσεις. Αν δεν κρατούσε ο κτηνίατρος το κουτάβι θα το άφηνε στο δρόμο. 

Στο άκουσμα αυτής της λέξης ο μικρός άρχισε να κλαίει με λυγμούς.

Την εκλιπαρούσε δεν την παρακαλούσε απλώς. 

Είμαι μόνος μου, είπε ο μικρός, δεν έχω κανέναν.  

Βούλιαξε η ψυχή μας ακούγοντας ένα παιδί να ξεστομίζει αυτή τη φράση. 

Πώς να το βοηθήσεις να βγει από την απελπισία του όταν η ίδια η μητέρα του αδιαφορεί για το κακό που του προξενεί με τη στάση της;

Ο μικρός κράτησε το σκύλο αφού πια είχαμε εξαντλήσει με τον κτηνίατρο όλα τα επιχειρήματα μας και ενίοτε τους καλούς μας τρόπους. Τον στηρίξαμε για ένα χρονικό διάστημα, αν και δεν χρειαζόταν, ο μικρός τα κατάφερνε πολύ καλά.

Εξακολουθεί να τα καταφέρνει. Άντλησε κουράγιο από το σκύλο  για να αντιμετωπίσει τη ζωή του, για να μην περιθωριοποιηθεί.

Είναι καλός άνθρωπος, κάνει όνειρα για τις σπουδές του και είναι σχεδόν πάντα μαζί με το τετράποδο.