Μεγάλωσε

- Μαμά που είναι η μάσκα σου;
- Ποια μάσκα;
- Αυτή που παίρνεις στις συγκεντρώσεις

Σιγή ιχθύος από την άλλη πλευρά της γραμμής. Κατάπια την γλώσσα μου.
Το σκεφτόμουν ότι θα έρθει αυτή η ώρα και μοιραία θυμήθηκα την μητέρα μου στις αντίστοιχες στιγμές.
"Αν γίνουν φασαρίες θα πας στο ΚΚΕ. Έχει την καλύτερη περιφρούρηση, προσέχουν τα παιδιά. Μην αρχίσεις να τσακώνεσαι με τους αναρχικούς και αν σε συλλάβουν να πάρεις τον θείο Μάνο να έρθει με το μηχανάκι, θα έρθει πιο γρήγορα από μένα".

Χρόνια μετά μου εξομολογήθηκε ότι καταβάθος ήθελε να με κλειδώσει στο σπίτι. Κάθε φορά που έφευγα θυμόταν τον 21χρονο αδελφό της που σκότωσαν οι χίτες έξω από το σπίτι τους. Τον πατέρα της και τα άλλα δύο αδέλφια της, εξόριστους στην Μακρόνησο.
Αν σε κλείδωνα θα ήταν σαν να τους πρόδιδα.

Και τώρα... ήρθε η σειρά μου;

Του είπα που είναι η μάσκα, του ξαναείπα να μην αφήσει τον διπλανό του, να μείνει μακρυά από τα μπάχαλα. Να έρθω και εγώ μαζί σας; Έκλεισε βιαστικά το τηλέφωνο.
" Όχι βέβαια! Και μην επαναλαμβάνεσαι, τα έχω εμπεδώσει, φτάνει".

Τι χαζομάρα να του πω να πάω μαζί του. Θίχτηκε. Όμως δεν υπάρχει πια η περιφρούρηση του ΚΚΕ και τι θα γίνει αν βρεθεί ανάμεσα στα μπαχαλά και στα ΜΑΤ;

Μέχρι να γυρίσει σπίτι κοιτούσα συνέχεια το κινητό μου. Τώρα θα χτυπήσει και θα μου πουν ότι είναι στο νοσοκομείο με ανοιγμένο κεφάλι.

Η μητέρα μου γελούσε. Ηρέμησε Νεφέλη, τίποτα δεν θα πάθει. Θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει μέσα πανευτυχής. Θα αρχίσει να μιλάει ακατάπαυστα και θα σκέφτεται την επόμενη συγκέντρωση.