Με πλάκωσε η συννεφιά και μούσκεψα ως το κόκαλο.
Περίπου, γιατί ο καιρός δεν ήταν τόσο συννεφιασμένος και βροχερός, όσο άλλες φορές τέτοια εποχή.
Είναι όμορφο το Γερμανικό φθινόπωρο με τα σπαρμένα φύλλα στους δρόμους και τα πεζοδρόμια, γεμάτο πολλά χρώματα.
Όμως τίποτα θετικό δεν μπορούσα να δω. Για την ακρίβεια έψαχνα οτιδήποτε να γκρινιάξω και βρήκα τον καιρό παρόλο που μ'αρέσει η βροχή.
Οσον αφορά τα υπόλοιπα, χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και αρκετή φαντασία για να γκρινιάξει κανείς.
Ξεκίνησα να έχω κακή διάθεση από την Αθήνα όσο πλησίαζε η ώρα του ταξιδιού.
Έφτιαξα το σακ βουαγιαζ τελευταία στιγμή. Ξέχασα το μπουφάν μου, το φορτιστή και παραλίγο να χάσω το λεωφορείο για το Βενιζέλος.
Περίμενα πως φτάνοντας εκεί η διάθεση μου θα αλλάξει, αλλά χειροτέρεψε.
Μόλις βγήκα από το αεροδρόμιο με τύλιξε ένας παγωμένος αέρας που με συντρόφεψε έως την επιστροφή μου.
Με δυσκολία έκανα ότι είχα προγραμματίσει.
Το μόνο που με απασχολούσε ήταν να γυρίσω πίσω. Ταυτίστηκα με τον E.T
Η κακή μου διάθεση κορυφώθηκε όταν εξαιτίας μποτιλιαρίσματος στον αυτοκινητόδρομο, λόγω έργων, έχασα την πτήση μου. Το έζησα και αυτό.
Πήρα την επόμενη και μοναδική εκείνης της μέρας. Επιστροφή μαμούθ. Το ταξίδι είχε διάρκεια 7 ωρών, πληρώνοντας επιπλέον χρήματα. No choice.
Στο αεροπλάνο προσπαθούσα να ερμηνεύσω τα αρνητικά μου συναισθήματα που ήδη ένιωθα από το προηγούμενο ταξίδι, όμως δεν μπορώ να πω ότι τα κατάφερα.
Τι εξήγηση να δώσω για αυτή τη μεταστροφή για μια χώρα που αγάπησα και διδάχτηκα από αυτή, από τη στιγμή μάλιστα που ουδέποτε προέκυψε οτιδήποτε αρνητικό κατά τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί.
Τα ταξίδια μου ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο, εξαιρώντας τη φορά που αρρώστησα, αλλά δεν φταίει η Γερμανία που βγήκα με βρεγμένο κεφάλι στους -5 βαθμούς.
Σε ένα από αυτά δεν ήθελα να γυρίσω και χρειάστηκε η επέμβαση «ειδικών δυνάμεων» για να με πείσουν να προσγειωθώ στην πραγματικότητα και να μπω στο αεροπλάνο.
Μπορεί να κουράστηκα, αλλά αν μας κουράζουν τα ευχάριστα τι να πούμε για τα δυσάρεστα.
Η μόνη λογικοφανής εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι θέλω να περνάω περισσότερο χρόνο με τα αγαπημένα μου πρόσωπα, με τη ζωή μου και ίσως τα ταξίδια μου το στερούν, τρόπο τινά.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αργήσω να ξαναπάω.
Αν με πείραξε η βροχούλα τι θα πάθω με το χιονιά που έρχεται;
